Waar zij zowel met het snelle digitale als de langzame analoge manier van de fotografie werkt, liefst in de nacht als alles donker is en jezelf de controle hebt over wat je belicht i.p.v. al het licht dat overdag aanwezig is. In de nacht heerst er ook rust en alle tijd om een foto te maken. Ze werkt hierbij intuïtief, door intuïtief bezig te zijn probeert zij te vergeten hoe, wanneer en waar een foto is genomen. Kleuren en gestaltes vormen de basis van surrealistische associaties en zo vult zij haar archief met foto’s van tijdloze herinneringen. Mensen komen nauwelijks voor in haar werk, het zijn over het algemeen menselijke sporen en objecten. Haar beelden zijn vervreemdend en wellicht voor sommige mensen als je het technisch bekijkt, misschien niet zoals het hoort. Maar juist daarin zit voor haar de schoonheid.

Tijdens deze tentoonstelling presenteer zij het werk The Dying of The Light. Voor deze serie ging zij op zoek naar situaties die haar een ‘unheimlich’ gevoel gaven. 

“De meeste van de werken zijn ook nu ontstaan in de nacht, wanneer het verscholene ontwaakt. Maar ook overdag geschoten foto’s blijken hier geruisloos tussen te passen. In de foto’s zit een zekere mystiek verborgen en ik nodig de kijker uit om deelgenoot te worden van mijn verwondering.”